Emi de Graeve is een Belgische kunstenares die zich met weefwerk in diverse vormen bezighoudt. Het gaat namelijk om hedendaagse wandtapijten, tekstieldesign en tekstiele installaties als experimenteel werk. Ze werkt mee aan verschillende projecten en reist veel. Door haar vriendelijke persoonlijkheid geeft ze de positieve energie die ze uit haar werk krijgt verder door aan andere mensen.

 

Het leven van Emi

Zij is in Ninove geboren met het zonneteken in leeuw op 4 augustus 1946, één jaar na de bom op Hiroshima. De vraag of dit een invloed had op haar leven beantwoordt ze met een “natuurlijk.” Zij behoorde tot een nieuwe generatie, een generatie die vrede moest opbouwen en ervoor moest zorgen dat ze blijft duren.

 

In 1966 behaalde zij een derde prijs in the “International LIONS Peace Essay Contest”. Hierdoor kreeg ze de gelegenheid om voor het eerst voet te zetten in het voormalige Tsjecho-Slovakije.

 

Emi herinnert zich dat haar ouders haar een kunstrichting probeerden te ontraden. Voor hen was kunst geen stabiel werk. Journalistiek leek hen meer iets voor haar.

 

Maar Emi kon haar liefde voor kunst niet negeren. Het heeft niet lang meer geduurd of zij koos voor een kunstopleiding en ontdekte dat “weven haar leven is, en sterven haar stuk afgeven.”

 

Zij heeft lang als lerares gewerkt en houdt daar positieve herinneringen aan over. Vakkennis doorgeven aan belangstellenden blijft één van de dingen in het leven die haar nog steeds voldoening brengen.   

 

Het drukke leven in Vlaanderen heeft Emi sinds enkele jaren verwisseld voor een veel rustiger bestaan in het Duitstalige Oostkanton. Zij woont nu in Hergersberg, een gehuchtje van Manderfeld, gelegen in het natuurpark van de Hoge Venen.

 

Het verhuizen betekent natuurlijk niet dat ze minder actief zou zijn. Ze heeft een aantal cursisten, die een keer per week komen, om van haar ervaring te leren. Daarnaast werkt ze ongeveer 4 tot 5 uur per dag. Weven is een lang en ingewikkeld proces dat haar ook mentaal bezig houdt, zelfs wanneer ze niet aan het werken is.

 

Het is moeilijk om te zeggen hoe een gewone dag in het leven van deze kunstenares eruit ziet. Er zijn dagen waarop ze les geeft thuis of op verplaatsing. Weefdemonstraties, deelnamen aan evenementen, het organiseren van projecten of tentoostellingen – dit en nog meer vult de dagen van Emi.

 

Emi heeft een groot hart en staat open voor nieuwe projecten. Een goede afloop van een samenweking, een project of een tentoonstelling brengt haar geluk.

 

Ook het gevoel dat ze tijdens haar leven in moeilijke omstandigheden omringd was door mensen met een groot hart en een luisterend oor is voor haar een bijzondere ervaring geweest. Sterke vriendschappen spelen een belangrijke rol in haar leven en maken het mooier.

 

. . . . .

 

Emi en haar werk

Wandtapijt en weefselontwerp voelt Emi als twee uitersten die in haar behoefte naar expressie elkaar aanvullen. Weefselontwerp omschrijft zij als het bewust spelen met ketting- en inslagdraden, het vormen van “bindingen” die haar een gevoel geven van “componeren”, van variaties zoeken op een thema.

Daar tegenover is het wandtapijt voor haar een noodzakelijke levensuiting, een emotionele of sociale uitlaatklep. In een “fragment “ wordt een belevingsfase van gevoelens in materie, vorm en kleur vertaald.

 

 

Emi als kunstenares is niet alleen in België actief. Zij reist ook veel naar het buitenland (bijvoorbeeld Hongarije, Zweden, Tsjechië, Oostenrijk) waar zij door de cursussen en weefstages met plaatselijke technieken van weven kennismaakt. Zij zegt dat zij uit elke cursus die zij volgt, specifieke kleine dingen haalt die zij later ook bij het maken van haar eigen werken gebruikt. Dat vindt zij nogal fascinerend en uiterst verrijkend.

 

 

Emi neemt ook deel aan veel projecten zowel in België als in het buitenland waar zij ook kunstenaars uit andere disciplines tegenkomt. Een mooi voorbeeld ervan is het samenwerkingsproject FUSION van Britse juweelontwerpers uit Designer Jewellers Group en tekstielkunstenaars dat resulteerde in een rondreizende tentoonstelling. Emi vond het uitdagend om textiel en juwelen op elkaar af te stemmen. FUSION werd tussen 2002 en 2006 in verschillende steden in Groot Brittanië tentoongesteld.

 

 

Het Poezenproject is een ander multidisciplinair project dat uit haar initiatief in 2014 is geboren en dankzij een groep Tsjechische kunstenaars in Nepomuk en Spaleni Pörici verwelkomd werd.. Het centrale thema Poezen werd hier door kunstenaars-vrienden uit verschillende landen met verschillende technieken zoals schilderen, beeldhouwen, patchwork, keramiek, glaswerk, textiel enz. bewerkt. Volgens Emi was dit een boeiende samenwerking waardoor weer nieuwe ideeën voor de toekomst ontstaan zijn.

 

 

De werken van Emi werden door een reeks prijzen bekroond, maar op de vraag ‘waar zij het meest trots op gaat’ noemt zij op de eerste plaats haar afkomst en haar ouders. Deze hebben haar steeds gestimuleerd om een levensdoel te bereiken. Wat de bekroning op gebied van weven betreft, is Emi trots vooral op de realisatie van de stalencollecties die ze ter promotie van het Belgisch Linnen heeft geweven.

 

En welke kunstenaar of kunststroming bewondert Emi? Zij houdt zeer veel van de werken van Oostenrijker Hundertwasser. Op het ambachtelijke vlak spreken de realisaties van de Bauhausweefsters haar fel aan. Zij vindt ook de Belgische surrealisten, namelijk René Magritte, zeer inspirerend.

 

 

Er bestaan in het algemeen twee types weefgetouwen : aan het ene wordt op een horizontale en aan het andere op een verticale ketting geweven. Voor het vervaardigen van stoffen werkt Emi op een horizontaal getouw met trappers.

 

Voor het weven van de wandtapijten gaat haar voorkeur naar het gebruik van een staand of vertikaal getouw afkomstig uit Zweden. Haar grootste weeftoestel is ongeveer 2,5 meter breed en 1,8 meter hoog. (Zo een weefgetouw kan je bestellen en in een pakketvorm per post ontvangen. Vervolgens is het samenstellen van een weefgetouw een makkelijke zaak.)

Emi verkiest een getouw met verticale ketting omdat zij hiermee een goed overzicht van haar werk kan behouden.

 

Het vervaardigen van een wandtapijt vraagt veel voorbereiding en tijd : het maken van een ontwerp op ware grootte - (in weverstaal “het karton” genoemd) en het kopiëren ervan in spiegelbeeld, het kiezen van de gepaste kleuren voor het werk en het opstellen van het getouw, zijn beslist allemaal even belangrijk als het weven zelf.

 

Omdat Emi altijd aan de averechtse kant van het tapijt werkt, wordt het oorspronkelijk karton in spiegelbeeld getekend. Deze tekening wordt onder het werk gelegd en wordt als leidraad gevolgd tijdens het weven. Het is een klassieke manier van werken die eveneens in de beroemde Manufactuur des Gobelin in Parijs toegepast wordt. Het is ook mogelijk om bij het weven de voorkant naar zich toe te hebben. Dit heeft te maken met persoonlijke voorkeur.

 

Om zich voor het werk van een mooi kleurenassortiment te voorzien, koopt Emi een voorraad witte wol in een fabriek. Deze wol wordt door haar geverfd omdat er in de handel geen gepaste materialen of ruime kleurassorimenten verkrijgbaar zijn. Maar ook zijde, vlas, en andere materialen worden aangewend.

 

Hoe lang men aan een wandtapijt werkt ? Het hangt er voornamelijk van af hoe groot het werk zal zijn. De kettingdichtheid speelt eveneens een rol. Bij een grote kettingdichtheid gaat het weven langzamer vooruit omdat men geen dikke inslagdraden kan gebruiken. En wil je nu gave cirkelomtrekken of rondingen als resultaat, dat kun je uitsluitend met fijne inslag aan de slag” legt Emi dat aanschouwelijk uit. Het gaat ook meer tijd vergen wanneer je een draad uit meerdere kleuren samenstelt om zo kleurennuances in je werk te brengen.

 

En wat is eigenlijk het verschil tussen wandtapijt, gobelin en tapisserie? Verbazend gaat het over hetzelfde voorwerp. Het zijn namelijk zinverwante woorden met een verschillende etymologische afkomst. Wandtapijt is dus een Nederlands woord en tapisserie een Frans. Een gobelin verwijst eerder naar een product dat gerealiseerd werd in de Manufacture des Gobelins (weefatlier in Parijs.)

 

. . . . . .

 

Emi en haar verhouding met Tsjechië

 

Zij besloot om in 1966 met een studiebeurs achter het IJzeren Gordijn naar Tsjechoslowakije te trekken en daar toenmalige vrienden in Nymburk en Holesov en “de gouden stad” te bezoeken.

 

Met de jaren is de aantrekkingskracht tot dit mooie land blijven toenemen en werden de vriendschapsbanden hechter. Emi de Graeve woont op de grens van België en Duisland, maar zij brengt veel tijd door in Tsjechië.

 

Zij is tevens één van de juryleden bij de jaarlijkse internationale kunstwedstrijd De Kinderen van Lidice. Dit vredesproject ontstond in 1967. Het werd opgericht ter nagedachtenis van de oorlogsslachtoffertjes uit Lidice en van alle kinderen die omgekomen zijn in een oorlog.